Tarihin her döneminde Anadolu topraklarında kendini dinine, vatanına, milletine, bayrağına; insanların birliğine, bütünlüğüne, eğitimine, hayırlı insanların yetiştirilmesine adayan erler çıkmıştır. Daha doğrusu Rabbim nasip eylemiştir. Anadolu’muzun en ücra köşelerinden olan Alucra’mızda doğan Osman Erilli hocamız, tam da böyle bir erdir. Kelkit vadisinde, 1970’li yıllarda başlattığı eğitim seferberliği ile insanımızın ilme, irfana, ihsana, insanlığa açılan penceresi olmuştur. Alucra İmam Hatip Lisesinin banisi olarak Binlerce öğrencinin yetişmesine vesile olmuştur. Evet, 1970’li yıllarda Alucra İmam Hatip Okulunu, dönemin zor şartlarında kuran ve 99 yaşına kadar da yaşatan odur. Onu kimi zaman bir köyden erzak sırtlayıp gelirken, kimi zaman da İstanbul’un ara sokaklarında dükkân dükkân gezip derdini anlatırken, kimi zaman okuldan ayrılan öğrencisinin peşinden gidip, öğrencisini tekrar okula kazandıran yönleriyle tanıdık. Banisi olduğu okulda dahi yatmayan, hak hukuk geçer korkusuyla, Alucra’da bulunduğu dönemlerde evine gidip gecenin karanlığında yürüyerek tekrar okula sabah namazı vaktine gelmelerine şahit olduk. “Evlatlar, imamın sarığı beyazdır, leke götürmez.” dediğine şahit olduk ki bir ömür kulağımıza küpe, yaşantımıza bir rehber olmuştur.
Yaptığı hiçbir işinde kendi nefsini ön plana çıkarmamıştır. Uzun uzun unvan ekleyip reklama ihtiyaç duymamıştır. Öksüze, yetime, fakir fukaraya her daim sahip çıkmıştır. Çocukla çocuk, büyükle büyük ve her daim hakkı konuşmuş, Hakk’tan yana tavır koymuştur. Hayatının her anı ile örnek bir insan olmuştur. Ömrü boyunca hiçbir insanı kırdığına şahit olunmamıştır. Osman Hoca büyük bir değerdir. Yöremizin insan kaynaklarının oluşmasında en büyük katkıyı sunan zattır. İnsanlarla konuşurken, karşısındakinin sözleri bitene kadar konuştuğu kişinin gözlerinden gözlerini ayırmadan şefkat ve tebessümle, pür dikkat, anlayana kadar sabırla dinlerdi. Dinlediği insanların problemlerini de mutlaka çözerdi. 
Biz onun Müslümanca yaşadığına şahidiz. Diliyle ikrar edip hayatına uyguladığına, inandığı değerleri âli tuttuğuna şahidiz. Kimseyi kırmadığına şahidiz. Candan bir Müslüman olduğuna şahidiz. Akraba, eş dost ve bilhassa tüm yoksullara babalık yaptığına şahidiz. Hiç kin tutmadığına şahidiz. Şahidiz, şahidiz, şahidiz… daha nice güzel hasletlerine. 
Cehaletin karanlığını aydınlığa kavuşturmak için açtığı ilim yuvalarını ilelebet sürdürmek adına yaptığı maddi ve manevi yatırımlarına da şahidiz. Bugün Kelkit Vadisi ve insanları çok şey borçludur Osman Erilli hocamıza. Osman Hoca ışık olmuş aydınlatmıştır dimağları. İyiliğe el olmuş, Türkiye’mizin dört bir yanına uzanmıştır. Yöre insanının umutla hayata tutunmasına vesile olmuştur.
Osman Hoca’nın yeri doldurulur mu bilmem ama banisi olduğu okulun ismi üzerinden polemikler olduğu, isminin değiştirileceği yönünde birtakım haberlerin ortalıkta dolaştığını duymaktayız. Ne kadar doğrudur bilmiyorum. Şahsen bildiğim şey şudur ki buna tenezzül edenler her kimlerse bilsinler ki Osman Hoca ve banisi olduğu okul ilelebet Osman Hoca adına devam edecektir ve etmelidir. Birtakım kirli emelleri ve düşünceleri olanlar Hak adına kurulmuş hiçbir kurum kuruluşu kendi kirli heva ve heveslerine alet edemezler. Osman Hoca demek, Alucra demek, Çamoluk demek, Şebin demek, Şiran demek, Kelkit demek ve hatta dönemine göre Hakkari, Erzurum, Erzincan, Samsun, İstanbul… Hasılı tüm Anadolu demektir. Ölüm günü dahi bembeyaz kefeni andırır bir günde olması, 99 yaşında Kuran’ın kalbi Yasin-i Şerif’i okurken ruhunu teslim etmesi de bize gösteriyor ki; “Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz, nasıl ölürseniz öyle diriltilir, nasıl diriltilirseniz öyle haşrolunursunuz.” düsturunun da bir örneği olmuş ve dünya perdesini bu şekilde kapatmıştır. Ruhu şad, mekânı cennet olsun.